نباید مغز رو آکبند نگه داشت

دیروز برای یه کاری بانک رفته بودم، به دلیل کرونا و برای جلوگیری از کرونا بخشنامه شده که نصف کارمندان نیان سر کار. نصف کارمندان بانک سر کار نبودن! داخل شعبه خیلی شلوغ بود! و همین موضوع احتمال ابتلا به کرونا رو افزایش میده.

کلا بعضی از بخشنامه هایی که ستاد ملی کرونا میده، فقط و فقط میتونه از یک مغز کاملا آکبند و نو صادر شده باشه. بعضی از این مسولین وقتی بمیرن خیلی حیفه که همینجور دفنشون کنن، به نظرم باید مغزشون رو درآورد و به افراد دیگه  پیوند زد. چون مغزشون کامل نو هست و استفاده نشده!

به نظر من باید توی این شرایط نه تنها تعداد کارمندها رو کم نکنن حتی باید ساعت کار رو هم افزایش بدن تا شعبات خلوت تر بشه.

لعنت به تو سی سالگی!

خوب هر سال جدیدی که میاد خوشحالی نداره هممون یک سال پیرتر شدیم. البته آدم وقتی به سی سالگی میرسه عملا مرده! و اصلا سی سال اول زندگی با سی سال دوم به هیچ وجه قابل قبول نیست. به هیچ وجه!

سی سال اول عمر دائما پر از هیجان و اتفاقات خوب و بد فراوان هست و بقیه عمر یک دوره راکد!

تو سی سال اول هر چند سال یک هیجان بزرگ تو زندگی اغلب آدما رخ میده که مسیر زندگی شون رو تغییر میده.

دو سال اول آدم خیلی ضعیفه و هیچی نمیفهمه

از دو تا ۷ سال دوره شناخت اطراف شروع میشه، بدن به شدت نسیت به قبل قوی تر میشه و کم کم حرف زدن و استدلال کردن شروع میشه

دوباره از ۷ تا ۱۲ سال دوره دبستان شروع میشه، یک دوره جدید تو زندگی با کلی دوست جدید و محیط جدید

از ۱۲-۱۵ دوره راهنمایی شروع میشه، یه دروه جدید نسیت به دبستان، دوستای دبستان عوض میشن و دوستان جدید سر و کله شون پیدا میشه

از ۱۵-۱۹ سال دبیرستان شروع میشه یه دوره کاملا جدید با دوستان جدید، درس ها کاملا حرفه ای تر میشن سواد آدم به شدن بالا میره از نظر فیزیولوژیک بدن وارد ابتدای جوانی میشه و در اوج قدرت قرار داره

بعد از اونم سال های دانشگاه (تو مقاطع مختلف) سربازی برای عده ای، ازدواج برای عده زیادی، رفتن سر کار و...

همه قبل از سی سالگی اتفاق میفته و باکلی هیجان و تغییر در زندگی.

=========

در قبل از سی سالگی هر چند سال یک دوره جدید با کلی هیجان و اتفاقات تلخ وشیرین رخ میده. اما بعد از سی سالگی یهو ورق برمیگرده، یک دوره راکد بدون هیجان خاصی. همه اش انجام یک مشت کار تکراری!