اهمال کاری 2

امام علی علیه السلام:«اوصیکُم بِتَقْوَی اللّه‏ وَ نَظمِ اَمْرِکُم؛ شما را به پرهیزکاری و نظم در کارها سفارش می‏کنم»

شما این خبر رو بخونید:ادعای جنجالی همنورد سه کوهنورد ایرانی درباره ماجرای صعود "برودپیک"

چون زیاد بود من خبر رو اینجا نمیزارم ولی حتما بخونیدش. ببینید که به خاطر بی نظمی و غرور و عدم رعایت بعضی از اصول ساده 3 تا از کهنوردهای ما که میتونستن با صعد به قله از یه راه جدید باعث افتخار بشن، جونشون رو از دست میدن.

این عادت بین ما ایرانی ها خیلی رواج داره که بعضی کارهای ساده و پیش پا افتاده رو خیلی جدی نمی گیریم و از همین جا هم ضربه می خوریم:

حتی تو تیم ملی فوتبال مون هم اینجوری هستیم.تیم ایران از دو تیم ضعیف گروه یعنی قطر و لبنان کلا 7 امتیاز گرفت در حالیکه از 2 تیم قدرتمند گروه یعنی ازبکستان و کره 9 امتیاز گرفت در حالیکه کره از لبنان و قطر 10 امتیاز گرفت و از ایران و ازبک کلا 4 امتیاز.

الآن تو اغلب کشورهای پیشرفته بچه های کوچیک که سوار دوچرخه میشن باید کلاه ایمنی داشته باشن که روی این کلا ها برچسب های شب رنگ هست که باعث میشه شب هم بچه رو دوچرخه راخت دیده بشن. حالا تو ایرن خیلی سخته که بچه ها رو وادار به استفاده از کلاه ایمنی کرد اما میشه تولید کننده ها رو مجبور کرد که روی چند قسمت از دوچرخه نوارهای شب رنگ با دوام بچسبونن که همین هم میتونه خیلی کمک کننده باشه.

این نوشته رو هم اینجا از وبلاگ دکتر سرزعیم میزرام(دوستدار سقراط) که واقعا به خوندنش میارزه البته اول اون خبر مربوط به سایت الف رو بخونید و بعدش این متن پایین رو بخونید.و مقایسه کنید.

"

یکی از دوستانم که آمریکا بود وقتی برگشت می گفت به ما ایرانی ها باید یک چیز ساده را آموزش داد و آن پرهیز از خطر و ایمنی است. من آن زمان نمی فهمیدم منظورش چیست و چرا این حرف را می زند ولی الان درک بهتری از حرف وی دارم. این قضیه در بروکسل دیگر واقعا برایم مسلم شد. مثلا چه در ایتالیا و چه در بلژیک وقتی ماشین ها به یک دوچرخه سوار نزدیک می شوند طوری راه را کج می کنند که یک متر فاصله پیدا کنند اما در ایران هیچ ماشینی چنین کاری نمی کند (تا جایی که من دیدم). از آن جالب تر چیزی است که اینجا خیلی چشمگیر است و آن لباس های شبرنگ است. تقریبا همه دوچرخه سوارها نه تنها چراغ عقب و جلو و چشمک زن دارند بلکه تقریبا همه لباس  شبرنگ می پوشند و با بندهای کوچک شبرنگ پاچه های شلوار را می بندند. اکثرا هم کلاه ایمنی بر سر خود می گذارند. حتی وقتی که بچه ها سوار دوچرخه های خودشان هستند لباس شبرنگ می پوشند. این قضیه نه تنها شبها بلکه صبح ها که از دید من هوا کاملا روشن شده رواج دارد. از آن جالب تر اینکه وقتی مدارس صبح ها بچه ها را بیرون می برند (مثلا کلیسا برای آموزش دینی (بله کلیسا!) یا تفریح یا بازدید… ) همه بچه های کوچک لباس شبرنگ می پوشند.

چند شب پیش از کلاس زبان با دوچرخه بر می گشتم. ماشین پلیس که رد می شد گفت بزن کنار. آمد گفت چراغ دوچرخه ات خاموش است. گفتم نمی دانم چه شده دیگر کار نمی کند. با تعجب گفت خانه ات کجاست. آدرس را گفتم. گفت خیلی خوب نزدیک است. برای احتیاط از پیاده رو برو. گفتم مگر تخلف نیست. گفت چرا ولی چاره ای نیست خیلی خیلی خطرناک است با این وضع از خیابان ها برگردی. این در حالی است که خیابان ها با چراغ های موجود کاملا روشن است و دید کافی ایجاد می کنند.

به نظرم همه ما ایرانی ها (از جمله خود من) نیازمند آموزش این قضیه هستند. یادم می آید که چندی پیش در خبرها خواندم که دزدی مسلحانه ای صورت گرفته بود و سارقین پس از خروج خودرویی را متوقف کرده و فرار می کنند. جالب اینجاست که مردم عادی دنبال سارق مسلح کرده بودند. سارق فراری مردم عادی هم به دنبالشان! و مردم محاصره کرده بودندش!! برای من همیشه جای سوال بود که چطور پلیس های بینوای ایران به جلیقه ضد گلوله تجهیز نمی شوند ولی در عین حال با جرات و جسارت وارد درگیری به سارقین مسلح می شوند. این روزها نیز خبر شهادت یکی از پرسنل نیروی انتظامی شنیدیم. کاشکی تشکلی غیردولتی یا خانواده آن مرحوم قضیه مجهز کردن پلیس ها به لباس ضدگلوله را دنبال کنند تا به سرانجام برسد."

 پ ن: (از خودم) چند سال پیش هم یکی از مامورین حفاظت ورزشگاه نقش جهان اصفهان به دلیل اینکه کلاه (کلاه مخصوص نیروهای ضد شورش) نداشت تو درگیری بین تماشاگرا ضربه ای به چشماش خورد که از هر 2 چشم نابینا شد.

پ ن 2: بیش از 30 درصد مامورین نیروی انتظامی که من روی موتور میبینمشون کلاه ایمنی ندارن!!!