کارشناسی و تحصیلات تکمیلی

آخرین باری که تو یه امتحان رسمی پایان ترم جدی شرکت کردم، درس آنالیز حقیقی بود و در زمستان سال 87، از اون سال به این ور در چندین امتحان مختلف شرکت کردم ولی خوب هیچکدوم شبیه امتحان پایان ترم نبود.

یکی از ویژگی های بارز مقاطع تحصیلات تکمیلی و بخصوص دکتری اینه که خیلی از چیزها دست خودت هست. یعنی یه دانشجوی کارشناسی باید، در زمان های مشخصی بیاد سر کلاس و در موعد مقرری باید امتحان بده در حالیکه تو مقطع دکتری خبری از اینجور چیزها نیست.هر موقع دلت خواست میتونی کار کردن روی پایان نامه رو برای چندین هفته نعطیل کنی.این آزادی عمل تو تحصیلات تکمیلی علی رغم اینکه باعث میشه راحتی بیشتری حس کنی ولی از طرفی هم ممکنه یه وقت به خود بیایی و ببینی کلی زمان از دست دادی.

در عوض یه ویژگی خوب لیسانس اینه که عموما مسیر مشخصی جلوت هست یعنی میدونی بالاخره یه جزوه و کتاب مشخصی هست که باید اون رو بخونی ولی تو تحصیلات تکمیلی گاه ممکنه مسیری که روبروت هست کاملا مبهم باشه و حتی برای مقطعی ندونی باید چی کار کنی (احتمالا کسانیکه دانشجوی تحصیلات تکمیلی هستن بهتر منظور این جمله من رو میفهمن)