شرایط محیطی
ار طریق وبلاگ علی دادپی ( این دکتر دادپی خیلی دست به قلمش خوبه؛ به نظرم اگر نویسنده میشد یکی از اون نویسنده ها میشد که نوشته هاش به عنوان ضرب المثل بین مردم رایج میشد) با وبلاگ آقای فرنودیان آشنا شدم.بخشی از یکی از نوشته های این وبلاگ مطلب زیر هست.
(البته متاسفانه وبلاگ در ایران فیلتر هست، نه به خاطر مطالبش بلکه به دلیل یک تصمیم نا به جا که تمام وبلاگ های رو وردپرس به عنوان معتبرترین سرویس ارائه وبلاگ در جهان به طور یکجا در ایران فیلتر شده)
"مالکوم گلدول در کتاب outliers می نویسه هر کسی که بیوگرافی رابرت اوپنهایمر رو نوشته، نقل کرده که در سن نه سالگی برای انجمن زمین شناسان امریکا در مورد نوع سنگهای Central Park در نیویورک سخنرانی کرد. هر کسی هم که می خونه فکر می کنه عجب نابغه ای، در نه سالگی برای انجمن زمین شناسان سخنرانی کرده. چیزی که بهش توجه نمی شه اینه که خیلی بچه ها هستن که می رن توی یه پارک و شکل و ترکیب سنگها براشون جالبه، و اوپنهایمر تنها بچه ای نبوده که این کار رو کرده. تفاوت اوپنهایمر با بچه های دیگه این بوده که وقتی پدر مادرش علاقه اش رو به این مساله دیدن بهش گفتن چه کتابهایی رو بخون و بعد هم آشناهای پدرش راهش رو به انجمن زمین شناسی باز کردن. گلدول مثالی می زنه از شخص دیگه ای که آی کیوی بالاتری از اوپنهایمر داشته (در واقع با آی کیوی ۲۱۰ یکی از بالاترین آی کیوهای دنیا رو داره این بابا) ولی در خونواده بی سوادی بزرگ شده که نمی تونستن راه و چاه رو بهش نشون بدن و الان بی خانمانه. بزرگ دیگری به نام دکتر علی دادپی همین رو یه بار جور دیگه ای گفت که «خیلیا وقتی حرف از موفقیتهای اقتصادی و اجتماعیشون می زنن یادشون می ره بگن که البته پدربزرگم هم خان فلان ده بوده»."
----------------------------------------------------
ادامه مطلب از من:
1- فاطمه دانشور کارآفرین و تاجر ایرانی، در مصاحبه ای می گه که:"وقتی که 27-28 ساله بوده به تنهایی برای سفرهای تجاری به چین می رفته و حتی مردم خانوادش رو به خاطر این کار مورد سرزنش قرار می دادن اما پدر و مادرش توجهی به حرف مردم نمی کردن."
اما مسئله اینه آیا دختران اون مردمی که پدر و مادر خانم دانشور رو سرزنش می کردن هم همون قدر شانس موفقیت داشتن که خانم دانشور داشته یا نه؟ مسلما خیلی از اونها چنین فرصتی رو نداشتن.در واقع موفقیت بیش ار اونکه به توانایی های ما بستگی داشته باشه، به فرصت هایی بستگی داره که برامون ایجاد میشه.
مارک زاکربرگ بنیان گذار فیسبوک که الآن یک فرد موفق شناخته میشه اگر مثلا در سومالی هم بود آیا فرد موفقی میشد؟ شاید یه عده بگن اگر زاکربرگ در سومالی بود هم یه فرد موفق میشد مثلا میرفت و رئیس دزدان دریایی میشد. اما مسئله اینه که استعداد زاکربرگ در زمینه تجارت و آی تی و اینجور چیزهاست در حالیکه برای دزد دریایی موفق شدن به نوع دیگه ای از استعداد ها نیاز هست.واقعیت اینه به احتمال زیاد مارک راکربرگ در سومالی هیچی نمیشد. احتمالا به خاطر سوئ تغذیه مرده بود.
یا بیل گیتس در دبیرستانی درس میخوند که این دبیرستان در دهه 60 میلادی یک کامپیوتر خریده بود؛ در حالیکه تو اون زمان مثلا تو ایران حتی تو بزرگ ترین مراکز علمی هم کامپیوتر وجود نداشت.
یا اگر مثلا علامه طباطبایی به جای ایران در کشور کنگو به دنیا میومد می تونست مفسر قرآن بشه؟
بین 20-30 درصد شرکت کنندگان در کنکور سراسری بچه روستا هستن، اگر شما به لیست 10 نفر اول کنکور تجربی (به عنوان رقابتی ترین گروه آزمایشی) نگاه کنید آیا اصلا هیچ بچه روستایی بینشون می بینید؟!
یا مثلا خیلی از افراد هستن که میخوان بگن ما خیلی کاری بودیم میگن مثلا زمانیکه دوره راهنمایی می رفتیم همزمان می رفتیم تو کارگاه بابامون کار می کردیم و از همون موقع فوت و فن کار رو یاد گرفتیم ولی اینها فراموش می کنن که بگن این در واقع یک فرصت بوده که در اختیارشون قرار گرفته تا فنی یاد بگیرن و گرنه خیلی از افراد دیگه هم بودن که باباشون کارگاهی نداشته که برن چیزی ارش یاد بگیرن.
------------------------------------------------------
به نظر میرسه تقسیم بندی انسان ها به دو گروه موفق و نا موفق از پایه اشتباه هست.
چرا تقسیم بندی افراد به موفق و ناموفق از پایه اشتباهه؟
درسته که قرار گرفتن در محیط تاثیر بسزایی در موفقیت فرد داره اما در خیلی از موارد خودفرد یا اطرافیانش میتونن شرایطو عوض کنن تا مسیرزندگی شون عوض شه نه؟
مثلا اگه پدرومادر اوپنهایمر مثه خیلی از کسانی که کم هم نیستن،بیخیال بودن و میذاشتن به تدریج با سیستم آموزشی کشورشون جلو بره مطمئنا الان اسمش در این پست نبود! پس میشه اینطور نتیجه گرفت که خیلی از موقعیت ها رو خودفرد یا اطرافیانش میسازن. و وقتی شرایط فراهم باشه یا فراهم کنن موفقیت حاصل میشه.