اینترنت

روز به روز داره حجم استفاده ام از اینترنت افزایش پیدا می کنه. تقریبا در مورد هر موضوعی اولین و اخرین مرجعم اینترنت شده. و حتی تلاشی برای یادگیری خیلی چیزها نمی کنم چون می دونم جوابش تو اینترنت پیدا میشه. مثلا تقریبا مطمئنم سوادم برای کار با نرم افزارهایی مثل ورد و پاورپوینت الآن کمتر از 6 سال پیش هست. یعنی اگر یه نفر بیاد و سوالاتی در مورد ورد ازم بپرسه احتمالا پاسخ هام نسبت به 6 سال پیش بدتر خواهد بود چون حالا دیگه سعی نمی کنم چیزی رو یاد بگیرم و هر موقع که لازم میشه جوابش رو تو اینترنت پیدا می کنم.

اگه بخوام چیزی بخرم اول میرم سراغ اینترنت؛ وقتی مریض میشم اولین دکترم اینترنت هست! جواب آزمایشات پزشکی رو هم که حتما حتما باید با اینترنت چک کرد. فرمول های مورد نیاز درسی هم که همه تو اینترنت هست. مسابقات فوتبال رو هم تو تلوزیون نمی بینم بلکه لحظات حساس بازی رو تو اینترنت نگاه می کنم. میخوام برم جایی اول آدرسش رو تو اینترنت چک می کنم.

کم کم داریم بخشی از کارکردهای مغزمون رو به اینترنت میسپریم. یکی از کارکردهای مغز ما این هست که بعضی از مطالب رو توش ذخیره می کنیم مثل بعضی شماره تلفن ها یا فرمول های مثلثاتی؛ ولی به نظر میرسه که کم کم نیازمون به این کارکرد مغز داره مرتفع میشه.

حالا که اینها رو نوشتم بهتره این لطیفه رو هم اینجا بزارم (البته قبلا نوشتمش):

یه روز یه مهندس آی تی به یه ریاضیدان می گه جواب همه سوالات تو اینترنت پیدا میشه؛ ریاضیدان می گه بعید می دونم اینطوری باشه. مهندس آی تی میگه بیا باهم شرط ببندیم اونم به این شکل که من از تو سوال بپرسم و تو هم از من اگر من به کمک انترنت نتونستم به سوالت جواب بدم بهت 50 هزار تومن میدم و اگه تو نتونستی به سوال من جواب بدی تو به من 5 هزار تومن بده و ریاضیدان قبول می کنه. اول مهنس آی تی میپرسه پایتخت کشور کنیا کجاست؛ ریاضیدان میگه نمی دونم و 5 هزار تومن میده. بعد ریاضیدان از مهندس ای تی میپرسه اون چیه که وقتی از کوه بالا میره 4 تا پا داره وقتی از کوه پایین میاد 3 تا پا داره. مهندس آی تی یه یک ساعتی تو اینترنت سرچ می کنه ولی جواب سوال رو پیدا نمی کنه و 50 هزار تومن به ریاضیدان میده. بعد به ریاضیدان میگه من جوابش رو پیدا نکردم حالا خودت جوابش رو بگو ببینم چی میشه. ریاضیدان 5 هزار تومن دیگه بهش میده!!!