قتل از روی ترحم 2

تو پست قبلی دو حالت فرضی رو مثال زده بودم یکی سربازی که زخمی و نمی خواد به دست دشمن اسیر و شکنجه بشه و دیگری بیماری که از یک بماری مهلک رنج میبره و نمی خواد زجر بکشه.

نکته جالب اینه که با اینکه تقریبا این دو شرایط یکسان هستن اما اغلب افراد در تصمیم گیری شون در مورد سرباز زخمی این تصمیم رو می گیرن که او رو بکشن ولی در مورد فرد بیمار چنین تصمیمی رو نمی گیرن. من فکر می کنم این موضوع 2 دلیل داره:

1- دلیل اول اینکه؛ ما تو ذهنمون موقعیت سرباز زخمی رو یه موقعیت کاملا خیالی می دونیم که احتمال مواجه شدن ما با اون خیلی کمه؛ بنابراین شجاعانه تصمیم می گیریم چون می دونیم که قرار نیست تو اون موقعیت قرار بگیریم و تصمیم مون رو عملی کنیم. اما مورد فرد بیمار رو یک مورد واقعی می دونیم و حدس می زنیم دیر با زود اغلب ما با چنین موقعیتی ممکن هست روبرو بشیم؛ در چنین شرایطی ما سعی می کنیم تصمیم محافظه کارانه تری اتخاذ کنیم؛ در واقع خیلی از ما حتی ار تصور اینکه روزی مجبور بشیم عزیزترین افرادمون رو برای اینکه زجر نکشن بکشیم هم فراری هستیم چه برسه بخواهیم عملیش کنیم!!!

2- مورد دوم اینکه؛ به دلیل وجود رسانه های مختلف ما اغلب تصویری از اینکه دشمن چطور می تونه یک انسان رو شکنجه و به قتل برسونه داریم (به خصوص بعد از ظهور داعش!!!) این موضوع باعث میشه ما همه تصور نسبتا روشنی از زجری که یک انسان ممکن هست حین شکنجه بکشه  داشته باشیم و به خاطر این حاضر نیستیم دوستمون چنین رنجی رو بکشه اما در مورد بیماری اینطور نیست. ما اغلب تصور درستی از اینکه که چطور یک بیماری با زجر و شکنجه یک انسان رو می کشه نداریم و به خاطر این نمی تونیم تصور کنیم که چقدر یک بیماری مهلک می تونه زجر آور باشه.