حکمت این کار چیه؟
امروز داشتم آئین نامه ارتقا اساتید رو نگاه می کردم. که یکی از بنداش مربوط به این بود که اساتید باید حداقل یک مقاله فارسی داشته باشن. ولی من هر چی فکر می کنم نمی فهمم فایده این کار چیه؟ از بقیه هم پرسیدم اونها هم نمی دونستن. مقالات علمی؛ مثل مقالات روزنامه ای در مورد پفک نمکی و چیپس نیست که فارسی نوشته بشه تا عموم مردم بتونن ازش استفاده کنن.
مقالات علمی هر زمینه عموما فقط توسط حرفه ای های اون زمینه قابل خوندن و فهمیده شدن هست؛ که این حرفه ای ها هم اولا تو هر زمینه محدودن و ثانیا تو کل دنیا پخشن. مثلا در زمینه دکتری من به جز من و استاد راهنمام و یکی دو تا از شاگردهای استاد راهنمام هیچکس دیگه ای تو ایران کار نمی کنه و اگر مثلا من یه مقاله فارسی هم بنویسم؛ در بهترین حالت فقط این دو سه نفر میتونن مقاله رو بخونن!!! بگذریم از اینکه در بسیاری از زمینه ها اصلا ما مجله فارسی نداریم مثلا در ریاضی و در گرایش هایی مثل هندسه یا آنالیز عددی اصلا مجله فارسی وجود نداره که حالا بخواهیم براش مقاله هم بنویسیم.
فرض کنید اصلا یک مجله فارسی انالیز عددی هم وجود داشته باشه و توش هم مقاله نوشته بشه؛ به جز اساتید و دانشجویان دکتری آنالیز عددی مگه کس دیگه ای هم میتونه و یا میاد این مجله رو بخونه؟ مسلما نه. این اساتید و دانشجویان تحصیلات تکمیلی هم براشون فرقی نمی کنه که مقاله فارسی باشه یا انگلیسی (تازه خوندن مقالات فارسی به دلیل معادل های عجیب و غریبی که به کار برده میشه سخت تر هم هست).
روی هم رفته میشه گفت:
اگر مقاله به انگلیسی نوشته بشه؛ x نفر ایرانی احتمالا اون رو بخونن و y نفر خارجی
اما اگر مقاله به فارسی نوشته بشه باز هم حداکثر همون x نفر ایرانی اون رو میخونن و 0 نفر خارجی.
کاملا واضحه که حالت اول به مراتب بهتر از حالت دوم هست.
