مسابقه زندگی
وقتی این مطلب خوب رو از دکتر امیر ناظمی خوندم. وسوسه شدم تا این پست رو بنویسم.
من خیلی وقته که متوجه شدم طبقه بندی آدم ها کاری به شدت ناجوانمردانه است؛ اما چاره ای هم نداریم و باید انجامش بدیم (مثلا به وسیله کنکور دانش آموزان رو برای ورود به دانشگاه رتبه بندی کنیم).
ما روی کره زمین تقزیبا 7 میلیارد آدمیم که وارد بازی زندگی شدیم. اما این بازی زندگی به شدت ناجوانمردانه اس؛ شانس یه بچه 10 ساله که الآن تو سومالی زندگی می کنه نسبت به یه بچه ده ساله ای که تو سوئیس زندگی می کنه خیلی کمتره؛ شانس اون بچه 10 ساله ای که توی یکی از محلات پایین یکی از شهرهای متوسط سوئیس زندگی می کنه برای موفقیت به مراتب کمتر از اون کودک 10 ساله ای هست که توی یه محله بالاشهر!!! زوریخ داره زندگی می کنه؛ و به همین ترتیب...
فقط باید یادمون باشه که هیچ وقت خودمون رو از کسی برتر ندونیم؛ چرا که شاید اگر چه روی کاغذ از اون شخص برتر باشیم؛ اما شاید علت این برتر بودن این باشه که اون شخص مسابقه زندگی رو از ما عقب تر شروع کرده. و همچنین خودمون رو هم از هیچکس پایین تر ندونیم؛ چرا که شاید دلیل بهتر بودنشون این باشه که مسابقه رو از نقطه جلوتری نسبت به ما شروع کردن.
اگر آدم هایی مثل بیل گیتس یا مارک زاکربرگ موفق شدن؛ اگرجه این تلاششون برای موفقیت ستودنی هست؛ اما نیاید این رو هم فراموش کنیم که اونها نست به بیش از 99.99 درصد مردم دنیا مسابقه زندگی رو از نقطه جلوتری شروع کردن. مگه چند نفر تو این دنیا هستن که بتونن هزینه تحصیل تو مقطع لیسانس بهترین دانشگاه خصوصی دنیا (هاروارد) رو بپردازن؟
ما همه تو مسیر مسابقه زندگی می دویم؛ اما نه در شرایط یکسان؛
-------------------------------
