مقاله، دردسر برای تقریبا هیچ!!!
وقتی مقاله ای برای مجلات فرستاده میشه اغلب سه اتفاق براش میفته:
حالت اول: مقاله مورد پذیرش قرار می گیره
حالت دوم: مقاله رد میشه، اما نظرات داوری باعث میشه که نویسنده بتونه مقاله رو یهبود بده.
حالت سوم: مقاله رد میشه، به این دلیل که اصلا داورها نفهمیدن مقاله چیه؟ و چی میخواد بگه!!! در این حالت فقط اعصاب خردی برای نویسنده میمونه.
من وقتی مقاله ای می نویسم که ریجکت میشه، بعدا اصلا حوصله اصلاحات اون رو ندارم!!! الآنم وسط اصلاح یه مقاله ریجکت شده بودم که حوصله ام سر رفت اومدم اینجا اینها رو بنویسم!!!
نوشتن یک مقاله برای نویسنده ماه ها طول میکشه، بدون اینکه واقعا ثمر خاصی داشته باشه. به جز اندک مقالات خاص در دنیای علم (مثل مقاله 1905 آلبرت انیشتین در مورد نسبیت خاص) اغلب مقالات چیز خاصی نه به دنیا و نه به نویسنده اضافه نمی کنن.
واقعا اون 6 ماهی که گذاشته میشه برای نوشتن یک مقاله میتونه به ده ها کار مفیدتر بگذره. مثلا اگر کسی 6 ماه وقت بزاره و یک مقدار زبان روسی یا چینی یا عربی یا فرانسه و ... یادبگیره، خیلی مفیدتره تا اینکه بره و مقاله بنویسه.
توی دنیا هر ساله انبوهی از مقالات داره تولید میشه، دلیلش هم اینه که درست یا غلط مقالات معیار ارزیابی اساتید قرار گرفته. اما به نظر من کمتر از 10 درصد این مقالات واقعا حرفی برای عرضه دارن و بقیه یک مشت نتایج کاملا استاندارد هستند.
اما باید یک نکته رو هم در نظر گرفت اونم اینه که باید انبوهی مقاله نوشته بشن تا اینکه بینشون چند تا مقاله به درد بخور هم دربیاد.
