یک عمر دویدیم

یک عمر دویدیم و دویدیم و دویدیم
آخر به همان نقطه آغاز رسیدیم

دیدیم که مقصود و ره و چاه یکی بود
بیهوده دویدیم و دویدیم و دویدیم 

بیرون نه بُد از خویشتن خویش مسیحا
افسوس که بر کالبد خود ندمیدیم 

تا قاف برفتیم که عنقا به کف آریم 
دل خانه عنقا بُد و صد حیف ندیدیم

تا آب حیاتی به لب تشنه رسانیم
در ظلمت اوهام به هر غار خزیدیم 

غافل که همین عمر بود چشمه حیوان
زآن سیر نخوردیم و به آخر برسیدیم 

آن وعده که اینده بود بهتر از این حال
آواز دهل بود که از دور شنیدیم 

هر لحظه چو دّر بود نهان در صدف عمر
ما لعل بدادیم و خزف پاره خریدیم 

افسوس که این تجربت و بینش روشن
حاصل به شد آنگاه که صد جامه دریدیم
 

شاعر: دکتر محمود پوز غلامحسین